[สปอยล์เละเทะ] Re:Mind ep.1 ละครเรื่องแรกของฮิรากานะ

      หลังจากที่มีประกาศใหญ่เรื่องละครของฮิรากานะเคยากิไปในช่วงทัวร์ทั่วประเทศของเคยากิ เมื่อเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา ประกอบกับการประกาศยกเลิกการควบวงแล้วย้ายไปอยู่คันจิเคยากิของเนรุ ทำให้มีการแก้บทเปลี่ยนนักแสดงกันกลางอากาศนิดหน่อย แต่ตอนนี้ทาง Netflix ของญี่ปุ่นก็ได้ปล่อยตอนแรกออกมาให้ดูแล้วครับ

      Re:Mind เป็นละครเรื่องที่ 3 ของวงถัดจาก Tokuyama Daigoro wo Dare ga Koroshitaka? กับ Zankokuna Kankyakutachi ที่แสดงโดยคันจิเคยากิ โดยละครเรื่องนี้เป็นการปรากฏตัวในละครครั้งที่สองของเมมเบอร์ฮิรากานะเคยากิ(ครั้งแรกคือตอนสุดท้ายของซังโคคุ) แล้วก็เป็นละครเดี่ยวเรื่องแรกของเมมเบอร์ฮิรากานะด้วย

      ละครจะเริ่มออกอากาศทางช่อง TV Tokyo ตั้งแต่วันที่ 19 ตุลาคม แล้วก็ช่อง BS Japan ตั้งแต่วันที่ 24 ตุลาคมเป็นต้นไป แต่ทาง Netflix ของญี่ปุ่นจะมีการปล่อยให้ดูล่วงหน้าตั้งแต่วันที่ 13 ตุลาคม แล้วปล่อยล่วงหน้าออกมาทุกวันศุกร์ครับ

      เมมเบอร์ที่แสดงเรื่องนี้ ตอนแรกประกาศออกมาเป็นฮิรากานะเคยากิรุ่นแรกทั้ง 12 คน แต่จากการยกเลิกควบวงของเนรุ ทำให้มีการเปิดออดิชั่นเมมเบอร์ฮิรากานะรุ่นสองออกมา 1 คน จาก 9 คน เพื่อมาแสดงแทนเนรุที่ถอนตัวจากละครไป 

โดยเมมเบอร์ฮิรากานะรุ่น 1 ทั้งหมดที่แสดงได้แก่

- อิงุจิ มาโอะ

- อุชิโอะ ซารินะ

- คาคิซากิ เมมิ

- คาเกยามะ ยูกะ

- คาโต้ ชิโฮะ

- ไซโต้ เคียวโกะ

- ซาซากิ คุมิ

- ซาซากิ มิเรย์

- ทาคาเสะ มานะ

- ทาคาโมโต้ อายากะ

- ฮิกาชิมุระ เมย์

แล้วก็เมมเบอร์รุ่นสองที่ถูกเลือกให้มาแสดงเป็นคนที่ 12 แทนเนรุ

สปอยล์นะครับ กดคลุมข้อความเอานะ

วาตานาเบะ มิโฮะ

อย่างที่บอกว่าปล่อยตอนแรกออกมาให้ดูทางเว็บไปแล้ว ก็จะพูดถึงแบบไม่สปอยก่อนแล้วกัน

เราไม่ค่อยถนัดเขียนบรรยายอะไรเท่าไหร่ อาจจะใช้ภาษาแปลกๆหน่อยนะ Orz

      เท้าความไปสมัยโทคุยามะเลย คือตอนนั้นไม่คาดหวังอะไรกับละครเท่าไหร่ เพราะเห็นมันเป็นละครเรื่องแรก แต่ดันทำออกมาได้ดีเกินคาดมากๆ ติดงอมแงมไปหลายวีค ทำให้ความคาดหวังในละครของเคยากิหลังโทคุยามะสูงมาก ต่อมาด้วยซังโคคุซึ่ง...พัง พังจริงๆจากการเปลี่ยนบทกลางอากาศเพราะปัญหาหลายๆอย่างระหว่างการถ่ายทำ และนั่นทำให้เราเลิกคาดหวังใดๆกับละครของเคยากิแล้ว หักหลังมากๆ 

      ตอนที่ประกาศว่าฮิรากานะจะทำละคร บอกตรงๆว่าไม่หวังเลย เพราะเป็นละครเรื่องแรกของฮิรากานะ ประกอบกับการที่เนรุถอนตัวจากละคร ไม่ได้นอยด์ที่ไม่ได้เห็นโอชิตัวเองแสดงนะ แต่นอยที่มันเปลี่ยนบทกลางอากาศเหมือนไอ้เรื่องข้างบนที่พังไปเนี่ยแหละ รู้สึกมีความตามรอยนิดๆ เลยกลัวว่ามันจะพังตามๆกันไป ไม่กล้าคาดหวังไว้สูง

ซึ่งพอดูตอนแรกจบก็พบว่า...

    โคตรหนุก!!! คือสนุกมากๆ ความสามารถทางการแสดงของฮิรากานะไม่แย่เลย ถือว่าดีกันหลายคน ถึงบางคนจะดูมึนๆไปบ้างแต่ก็ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอะไรขนาดนั้น ฉากประกอบโคตรสวย ดูแพงและลงทุนมากถ้าเทียบกับสองเรื่องที่ผ่านมาของคันจิ... ขนาดเมมเบอร์ที่คิดว่าแสดงแย่แน่ๆ(อคติส่วนตัว)ยังทำออกมาได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ มุกตลกมีแจมๆมาแบบไม่ให้เครียดไปแต่ก็ไม่เยอะจนน่าเกลียด ถ้าเอาแค่ตอนแรกถือว่าทำได้ดีเลย แต่ตอนต่อๆไปจะเป็นยังไงก็ต้องรอดูกันยาวๆ

โอเค จากนี้จะสปอยล์เนื้อหาทั้งหมดของละครตอนแรกนะครับ

ย้ำแล้วนะว่าสปอยล์

เริ่มละนะ

      เปิดเรื่องมาด้วยเด็กคนนึงที่เหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัวแบบงงๆ ทั้งยังโดนเอาถุงผ้า(?)คลุมหัวเอาไว้ ทำให้ไม่รู้สถานการณ์รอบๆ แต่กล้องก็แพนฉากที่มีการเอามือคลำสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะด้วยทำให้รู้ว่ามันถูกจัดไว้ในรูปแบบโต๊ะอาหาร มีแก้ว จาน ช้อนส้อม ครบพร้อมกิน รวมถึงมีคนอื่นที่โดนคลุมหัวสลบอยู่ในห้องด้วยเช่นกัน

เด็กคนแรกที่รู้สึกตัว คือซาซากิ มิเรย์ครับ

อ้อ ละครเรื่องนี้ใช้ชื่อเมมเบอร์เป็นชื่อตัวละครเลยนะ อ้างอิงชื่อจากด้านบนได้เลย

จากฉากนี้จะเห็นได้ว่าไม่ได้มีแค่มิเรย์คนเดียวในห้อง

มีคนอื่นสลบอยู่ในสภาพเดียวกันบนโต๊ะอาหาร(ที่หรูโคตรๆ...)ด้วย

 จากมุมนี้คือมิเรย์จะไม่รู้เลยว่ารอบๆเป็นใคร เพราะมันคลุมหัวหมดเลย เห็นแค่มีคนสลบอะ

ในห้องตกแต่งด้วยอะไรไม่รู้ที่น่ากลัวสุดๆ 

เกราะอัศวิน รูปภาพแนวยุโรป นาฬิกา สัตว์สต๊าฟ ฯลฯ

ไอ้ที่พีคคือสัตว์สต๊าฟอะ

เห็นกวางมั้ย มันกระพริบตาาาาาาาาาาาาาา😅😅😅

คือเอร็งเป็นสัตว์สต๊าฟแล้วกระพริบตาได้ยังไงงงงงง

ตกลงว่านี่ละครไอดอลหรือหนังผี!!!

เรายังคงอยู่กับความเป็นหนังผีครัช

ความสะดุ้งจากกวางกระพริบตาปริบๆยังไม่ทันหาย ความผีใหม่ก็มาเยือน

ประตูเปิดเองเฉยเลยจ้า

เปิดไม่เท่าไหร่ ปิดให้ด้วยแหม มายาทดีงามจริงๆ...

เอาล่ะ พล็อตหนังผีขนาดนี้ใครจะอยู่ให้โง่ล่ะจริงมั้ย เผ่นสิเฮ้ย

เห็นว่ามิเรย์ลุกแล้วนะ แต่เหมือนจะไปไหนไม่ได้ เหมือนว่าใต้โต๊ะจะมีอะไรซักอย่างอยู่

ยังไม่ทันได้ก้มลงไปก็มีเสียงโครมครามดังก่อนจากโต๊ะตรงข้ามก่อน

หลังจากกลัวอยู่คนเดียวมาร่วม 3 นาทีกว่าๆ ก็มีคนฟื้นมากลัวผีเป็นเพื่อนน้องแล้ว!! \0/

แต่ก่อนหน้านั้นมิเรย์ต้องกลัวคนที่ฟื้นก่อนอะ ไม่รู้ว่าใคร 5555+

และนี่คือโฉมหน้าของคนที่ฟื้นขึ้นมาเป็นคนที่สอง...

คาคิซากิ เมมิ

มิเรย์ : เมมิเหรอ?

จากฉากนี้ทำให้รู้ว่ามิเรย์กับเมมิรู้จักกันอยู่แล้ว ไม่ใช่คนอื่นคนไกลแต่อย่างใด

ฉากงมหาแว่นขอขำแป๊บนึง ดึงแว่นหลุดออกมาพร้อมถุงเฉยเลย

เอ็นดูฉากไปงมแว่นในถุง อะไรเป็นอะไรไม่รู้แว่นหนูมาก่อน 5555+

มิเรย์ : เมมิๆ

เมมิ : มิเรย์?

มิเรย์ : ที่นี่ที่ไหนอะ?

//ดีลูก หนูฟื้นก่อนเขาหนูยังไม่รู้เลยนะ 55555+

เมมิ : ไม่รู้อะ

//แน่สิ...

ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันต่อ จู่ๆเด็กข้างๆเมมิก็อาละวาด(ละเมอ?)ขึ้นมาซะงั้น

เด็กคนอื่นก็ดูเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วจากเสียงคุยกันแล้วก็เสียงข้าวของกระทบกันบนโต๊ะ

//บอกตรงๆว่าไอ้พวกคนที่ละเมอกันอยู่เนี่ยน่ากลัวกว่าประตูเปิดปิดเองหรือคุณกวางกระพริบตาอีก - -''

มิเรย์ที่ฟื้นขึ้นมาคนแรกก็ใกล้สติแตกเต็มที แน่สิเจอแต่อะไรก็ไม่รู้อะ

คนต่อมาที่รู้สึกตัวก็อุชิโอะ ซารินะ

ตรงนี้เหมือนกับตอนเมมิ ทั้งเมมิทั้งมิเรย์เรียกชื่อซารินะด้วย

แปลว่าอย่างน้อย 3 คนในห้องนี้รู้จักกันมาก่อนแล้วแหละ

พอเห็นข้างๆตัวเองเป็นซารินะมิเรย์ก็อ้อนเลย

คงเพราะมีคนรู้จักฟื้นมาข้างๆเนี่ยแหละ

//มิเรย์ขยับไม่ได้ตั้งแต่ฉากที่สะดุ้งประตูแล้ว จะให้ลุกไปกอดเมมิที่อยู่อีกฟากของโต๊ะก็คงไม่ได้

ยังสวีทกันได้ไม่เท่าไหร่ ไอ้คนข้างๆเมมิก็อาละวาดอีกแล้ว

ซารินะถามสถานการณ์มิเรย์รัวๆ มิเรย์ก็ได้แต่ส่ายหน้าเพราะตอบอะไรไม่ได้จริงๆ

//บอกแล้วว่าไอ้คนที่สลบๆกันอยู่เนี่ยน่ากลัวกว่าผีกวางกระพริบตาอีก

ดูจากการที่เมมิไม่ลุกหนี(หรือยกเท้าขึ้นมาถีบ...)ก็คงเพราะขยับไม่ได้เหมือนมิเรย์แหละ

แล้วจากเสียงโวยวายของทั้งสามคน ก็ไปปลุกเพื่อนขึ้นมาอีกคนนึง

อิกุจิ มาโอะ

นี่ก็อีกคน ฟื้นมาก็โดนเพื่อนๆเรียกชื่ออีกแล้ว

สี่คนรู้จักกันหมด ไอ้พวกที่สลบๆอยู่ก็คงไม่ต้องสืบแล้วแหละ คนรู้จักอยู่ละ

คนนี้ตื่นมาก็มึนๆ งงๆไปตามประสา เลยเลือกจะหันไปถามเมมิว่าที่นี่ที่ไหน

เมมิโวยกลับไปแค่ว่าฉันก็ไม่รู้ แล้วไอ้คนข้างๆก็อาละวาดอีกแล้ว...

//ข้างๆเมมินี่น่ากลัวจริงจัง อะไรของแก๊

ข้างๆเมมิยังไม่ทันเคลีย ข้างๆซารินะก็ตื่นบ้างแล้ว

ฮิกาชิมุระ เมย์

คนนี้ฟื้นขึ้นมางงมาก พูดแต่ "โตโตะ โตโตะๆๆๆๆ" อยู่นั่นแหละ

อาละวาดหนักเลย

ซารินะก็ไม่รู้ว่าเมย์พูดถึงอะไรอยู่เหมือนกัน ถามว่าอะไรคือโตโตะก็ไม่ได้คำตอบ

มาโอะก็นั่งดูเพื่อนโวยวายอย่าง งงๆ 55555555+

แค่สถานการณ์ตอนนี้ก็แย่พออยู่แล้ว ยังมาเจอเพื่อนร่วมชะตากรรมพูดไม่รู้เรื่องอีก สงสารเนอะ...

เมย์ : โตโตะหายไปไหนแล้วอะ!

ซารินะ : โตโตะนี่อะไร?

เมย์ : ก็เดินเล่นด้วยกันอยู่อะ นี่ โตโตะหายไปไหนอะ!

ซารินะ : หมา!? หมาเหรอ!? ไม่รู้!

เมย์โดนซารินะเหวี่ยงใส่ก็จ๋อยไปเลย ทางนี้ก็ไม่รู้จะสงสารใครดี...

มิเรย์ที่ตื่นมาคนแรกเริ่มจะตั้งสติได้แล้ว เลยเริ่มจะหาที่มาที่ไปของสถานการณ์นี้ละ

มิเรย์หันไปถามซารินะว่าก่อนมาที่นี่ทำอะไรอยู่ที่ไหน

ที่รู้จากตอนนี้คือซารินะกำลังกลับจากทำงานพิเศษ

ส่วนมิเรย์กำลังซ้อมสำหรับพิธีจบการศึกษาที่จะจัดขึ้นในอีกวัน

เท่ากับว่าตามกำหนดการแล้ววันพรุ่งนี้จะต้องมีพิธีจบการศึกษา แต่ดันถูกพามาที่นี่ก่อน

//จากที่เมย์โวยวายข้างบนนั่นทำให้รู้อีกอย่างคือเมย์กำลังเดินเล่นกับหมาก่อนมาอยู่ที่นี่

ความทรงจำสุดท้ายของซารินะคือมีเสียงใครซักคนพูดภาษาต่างประเทศ

เป็นภาษาอะไรไม่รู้ แต่พูดเร็วมาก แล้วก็วูบไปเลย ตื่นมาอีกทีก็ในห้องนี้แล้ว

มาโอะที่ฟังสองคนพูดเงียบๆมาตลอดก็แจมว่าได้ยินเหมือนกัน

แต่เมย์ที่ซึมกระทือไปตั้งแต่โดนซารินะว่าไปก็เงยหน้ามาพูดแบบเหวี่ยงๆว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

แล้วก็เริ่มจะเหวี่ยงเพื่อนๆว่าตกลงที่นี่ที่ไหนกัน เมมิที่หงุดหงิดไม่ต่างกันเท่าไหร่เลยเหวี่ยงกลับว่าไม่รู้

จากฉากเมื่อกี้ที่เกือบจะวางมวยกันแล้วก็ตัดมาที่ทาคาโมโต้ อายากะฟื้นขึ้นมาพอดี เลยต้องหยุดทะเลาะกันไปโดยปริยาย

 ไม่รู้ทำไมแต่ทุกคนที่ฟื้นขึ้นมาเลือกแต่จะถามเมมิคนเดียวเลยประหนึ่งน้องรู้ไปหมด จนเมมิเหวี่ยงหนักขึ้นเรื่อยๆแล้ว แถมยังปิดด้วยคำพูดว่าฉันก็อยากถาม(พวกแกร)เหมือนกัน

อายะพอรู้ว่าไม่มีใครช่วยได้ก็เริ่มพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ สวดภาวนาให้พระเจ้ามาช่วย
//น่าจะเป็นสวดแบบคริสต์นะ

 

มิเรย์หยิบมือถือขึ้นมาดู พบว่ามันปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว แถมอยู่นอกเขตสัญญาณมือถือกับเน็ตด้วย

 

แต่ปัญหาคือนาฬิกาเรือนอื่นในห้องมันไม่ตรงกันเลยซักเรือน

ที่ตรงกันมีแค่นาฬิกาบนมือถือของเด็กๆ แปลว่านาฬิกาในห้องนี้บอกเวลาจริงๆไม่ได้เลย

มิเรย์บอกว่าตัวเองดูนาฬิกาครั้งสุดท้ายตอนประมาณ 5 โมง
ซึ่งหมายความว่าอย่างน้อยก็มิเรย์แล้วคนนึง อยู่ในห้องนี้มาตั้ง 7 ชั่วโมงแล้ว แถมจำอะไรไม่ได้เลย

แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันต่อก็วงแตกซะก่อน หนูบุกโต๊ะอาหาร 555555+

ทีนี้เพราะเสียงกรี้ด ทุกคนที่เหลือเลยสะดุ้งตื่นกันหมดเลย

ตั้งแต่ซาซากิ คุมิ , ทาคาเสะ มานะ , คาโต้ ชิโฮะ , คาเกยามะ ยูกะ

ยกเว้นคนนี้คนเดียว เพื่อนกรี้ดกันแทบตายยังไม่ขยับเลยจนคุมิถามว่าตายรึยัง

ไซโต้ เคียวโกะ ตื่นมาก็เหวี่ยงก่อนเลยว่าอยากนอนต่อ...

//สรุปที่ไม่ตื่นคือนางคิดว่าตัวเองหลับ

สรุปว่าทั้ง 11 คนที่ตื่นขึ้นมาในห้อง เป็นเพื่อนร่วมห้องกันทั้งหมด

เคียวโกะที่ตอนแรกตื่นมาเหวี่ยงก็เริ่มตั้งสติได้แล้ว ที่สำคัญคือถามเมมิอีกแล้ว 555+

น้องก็โวยวายกลับไปตามระเบียบ

เคียวโกะคิดว่าที่เจออยู่นี่เป็นความฝัน(//เอ๋อว่างั้นเหอะ)

พาให้เพื่อนๆผ่อนคลายไปได้นิดนึง

ก่อนที่อายะจะลากทุกคนกลับสู่ความเป็นจริงด้วยการชวนให้ก้มดูที่เท้า ซึ่งทุกคนโดนล็อกไว้กับพื้น

เป็นสาเหตุที่มิเรย์ไม่ลุกหนีประตู เมมิไม่ลุกหนีมานาฟี่ที่อาละวาดอยู่ข้างๆ และทุกคนไม่ลุกหนีหนูบนโต๊ะ

แล้วละครก็ตัดเข้า OP

ตัดภาพกลับมาที่ห้องอีกครั้ง

อายะกำลังสวดภาวนา โดยมีเคียวโกะปลอบอยู่

มาโอะเห็นอายะทำแบบนั้นก็เอาบ้าง แต่คำพูดที่ออกจากปากนี่สิ

มาโอะ : ขอร้องล่ะ แค่ฉันคนเดียวก็ได้ ให้ฉันได้หนีออกไปเถอะนะ

คาเกะที่ได้ยินที่มาโอะพูดก็สบถด่าออกมาเบาๆ(แต่มาโอะก็ได้ยินนะ)

คุมิก็ตัดพ้อชีวิตว่าเป็นวันสุดท้ายของชีวิตม.ปลาย แต่ดันมาเจออะไรแบบนี้ซะงั้น

ระหว่างที่พวกบนโต๊ะกำลังตัดพ้อ กำลังสิ้นหวัง

พวกเมมิ มานาฟี่ มิเรย์ ซารินะ แล้วก็ชิโฮะกำลังมุดใต้โต๊ะหาทางพังที่ล็อกขาอยู่

แต่ก็ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้เลย

คือที่ยึดมันติดกับพื้น พอไปสั่นไปเขย่ามันมากๆเข้าพื้นมันก็สั่นอะนะ

แล้วรอบๆนี้ก็มีของวางอยู่เยอะ มาโอะเลยเสนอให้หยุดได้แล้วเพราะอันตราย

เริ่มมีการคุยกันว่าแถวนี้มีกุญแจอะไรไหม แต่คุมิก็ทำลายความหวังด้วยการบอกว่าไม่มีใครทำอะไรแบบนี้แล้ววางกุญแจทิ้งไว้ในห้องหรอก(//ก็จริง) 

เคียวโกะกับอายะพยายามจะหาสัญญาณเน็ตหรือสัญญาณมือถือ

ถึงคุมิจะบอกว่ามันอยู่นอกเขต แต่อายะก็ยังหวังจะเจอ wifi ก็ยังดี

ทุกคนเริ่มหัวเสียขึ้นเรื่อยๆกับสถานการณ์ตอนนี้

พวกที่พังกุญแจกันบางส่วนก็เริ่มโผล่กลับขึ้นมาเพราะหมดหนทาง

เริ่มจะถอดใจกันบ้างแล้ว

จู่ๆมาโอะก็ทักขึ้นมาว่าลำดับการนั่งแบบนี้มันคุ้นๆ เหมือนเคยมีมาก่อน

แต่ก็จำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ แต่เคยเห็นลำดับการนั่งแบบนี้แน่ๆ

ไม่รู้มีใครสังเกตมั้ย ที่นั่งบนโต๊ะอาหารมันมีทั้งหมด 12 ที่นะ ถึงเด็กที่นั่งอยู่จะมีแค่ 11 คนก็เถอะ

ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันต่อ ประตูเจ้ากรรมบานเดิมก็เปิดขึ้นมาเฉยๆ

 

แล้วก็ปิดปึ้งใส่หน้า เด็กๆก็ขวัญหนีดีฝ่อกันไป

ทุกคนเริ่มจะนึกได้แล้วว่ามันมีอะไรผิดปกติ

เก้าอี้ตัวที่ 12 ที่นั่งของใครก็ไม่รู้

แต่มันมีจานวางอยู่ด้วย เพราะงั้นต้องมีคนอีกคนอยู่แล้ว

ที่อยู่ที่นี่ไม่ใช่ทั้งหมด

เคียวโกะบอกว่าในห้องมีกันทั้งหมด 20 คน

(//ตามจำนวนฮิรากานะรุ่น1 และ2 จริงๆ)

และเด็กที่อยู่ที่นี่ตอนนี้มีทั้งหมด 11 คน กับที่นั่งว่างอีก 1 ที่

โอเคเข้าเรื่อง บทสนทนาหลังจากนี้น่าจะเป็นเนื้อเรื่องหลัก

หลังจากเกริ่นไร้สาระมานาน

//โดนถีบ

มานะ : นี่ เมมิ

เมมิ : หืม?

มานะ : ถ้าเป็นสมาชิกชุดนี้อะ... ที่นั่งตรงนั้น ใช่มิโฮะรึเปล่า?

เมมิ : แต่มิโฮะนี่...เมื่อสามเดือนที่แล้ว...

มานะ : ใช่ นั่นแหละที่ไม่เข้าใจ

โอเค ตรงนี้มีตัวละครเพิ่มเข้ามาอีกตัว 'มิโฮะ' ที่เมมิกับมานาฟี่พูดถึง

ถ้าจากบทสนทนา ก็เดาได้ว่ากลุ่มนี้คงเคยทำอะไรซักอย่างด้วยกัน

แล้วเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว น่าจะมีอะไรซักอย่างเกิดขึ้นกับเด็กที่ชื่อมิโฮะด้วย

ยังไม่ทันได้คุยอะไรต่อเลย หนูบุกอีกแล้วววว

ตรงนี้ก็ตัดเป็นฉากวิ่งหนีหนูกันไป...

เมมิกลัวหนูจนสติแตกไปแล้วโดยสมบูรณ์

เผลอโวยวายออกมาว่าไม่อยากตายอยู่ที่นี่นะ

ดึงเอาบรรยากาศในห้องมาคุขึ้นไปอีก

พอคนในห้องเริ่มไม่โอเคกัน ซารินะเลยเสนอว่าให้พังพื้นไปเลย

ในเมื่อไอ้ที่ล็อกนี่มันติดกับพื้น ทำลายที่ล็อกไม่ได้ก็ทำลายพื้นสิ

ถ้ายกเท้าพร้อมกันอาจจะพอพังได้

//เออ คิดได้นะ...

ทีนี้ทุกคนเริ่มมีความหวังมากขึ้น เริ่มจะมีการช่วยๆกันให้กำลังใจกันเอง

แต่มีคนนึงที่ไม่ได้สนใจเพื่อนๆเล้ย...

แล้วเกราะอัศวินดันขยับเองได้เฉยยยยยยยยยย

มาโอะที่มองแต่หุ่นมาตั้งนานแล้วก็กรี้ดสิ รออะไร

แต่เพื่อนๆไม่มีใครเชื่อเลยว่ามันขยับ มีแต่คนว่าว่าคิดไปเอง

หลังจากลองพังดูแล้วรอบนึงไม่ได้ช่วยอะไรเลย คราวนี้ซารินะก็เสนอว่าให้กระชากเท้าขึ้นห้าครั้งรวดไปเลย ถ้าครั้งเดียวไม่ได้ทำรัวๆก็น่าจะได้ มาโอะที่ยังขวัญเสียกับชุดเกราะก็จ้องอยู่นั่นไม่สนใจเพื่อนจนโดนมานาฟี่ทุบโต๊ะใส่เข้าให้โครมนึง

คราวนี้พอสั่นพื้นติดกันรัวๆมันก็สั่นสิ ทำไป 4 รอบ ชุดเกราะล้มโครมลงมาเลย

มาโอะที่ค้านเพื่อนๆมาตั้งแต่ต้นแล้วก็ถือโอกาสโวยวายเลยว่ามันอันตราย บลาๆๆ

ที่สำคัญคือตัวจริงของผีชุดเกราะที่ทำให้หน้ากากมันขยับก็โผล่ออกมาด้วยอะ

กองทัพหนูไง!!!!!! มาเป็นฝูง!!!

วงแตกกันไปตามระเบียบ

หลังกองทัพหนูผ่านไป ทุกคนก็หมดแรงจากการกรี้ดและพยายามหนีหนูที่วิ่งพล่านไปทั้งห้อง

เหมือนกำลังพักสงบสติอารมณ์กันก่อนแหละ

แต่พักได้แป๊บเดียวจู่ๆนาฬิกาปลุกบนโต๊ะก็ดังขึ้นมาเฉยๆ ทำให้ตกใจเล่นกันอีกรอบ

ในระหว่างที่นาฬิกายังดังอยู่ มิเรย์ก็หันไปเห็นประตูกำลังแง้มปิด

ซึ่งมันเปิดตอนไหนก็ไม่รู้... เพราะทุกครั้งที่เปิดมันก็ปิดให้เราเห็นอยู่แล้ว

แต่รอบนี้คือเราเห็นแค่มันกำลังแง้มปิด แถมลงกลอนอีกต่างหาก

ระหว่างที่ทุกคนกำลังขวัญเสียและบางคนก็หงุดหงิดกันกับท่าทางของมิเรย์ 

เมย์ก็โวยวายขึ้นมาบอกว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ใต้โต๊ะ

เพื่อนๆพยายามปลอบว่าหนู แต่เมย์ก็ยืนยันว่าไม่ใช่หนู ตัวใหญ่กว่าหนูอีก

//แล้วไม่คิดจะก้มลงไปดูกันหน่อยเหรอ

แล้วในที่สุดคนความจำเสื่อมของเรื่องก็นึกออกแล้ว

มาโอะโพลงขึ้นมาว่านึกได้แล้วว่าเคยเห็นลำดับการนั่งแบบนี้ที่ไหน

ว่าแล้วก็คว้ามือถือมาเปิดรูปเลย

แต่ยังไม่ทันได้เอารูปให้ใครดู จู่ๆไฟก็ดับซะงั้น

//จริงๆฉากตอนไฟดับแอบมีอะไรซักอย่างแถมมาให้คิด(จิ้น?)ตามกันพอประมาณ 

แต่ภาพมันมืดไม่พูดถึงละกัน

ปัญหามันเกิดหลังไฟมาเนี่ยแหละ

มาโอะหายไป

หายจากที่นั่งไปดื้อๆเลย

เหลือแต่เก้าอี้ว่างๆ กับมือถือของมาโอะวางอยู่

แล้วก็หน้าจอมือถือของมาโอะ เปิดรูปอยู่ด้วยรูปนึง

รูปที่มาโอะเปิดก่อนหายไปคือรูปนี้ เหมือนเป็นรูปหมู่ที่ถ่ายกัน

ลำดับการนั่งก็ตามที่มาโอะบอกคือนั่งเหมือนกับที่โดนล็อกกันไว้เลย

มีแค่อย่างเดียวที่ไม่เหมือน คือหัวโต๊ะอีกฝั่งที่ในห้องไม่มีคนนั่ง มีเด็กอยู่อีกคนด้วย

 วาตานาเบะ มิโฮะ

========================================================================

      ละครจบแค่นี้ครับ ไม่มีตัวอย่างตอนต่อไปอะไรให้ด้วย น่าจะกั๊กไว้สำหรับฉายรอบทีวีธรรมดา โดยส่วนตัวชอบมากนะ สนุกกว่าที่คิดไว้เยอะ(เพราะตอนแรกไม่คาดหวังอะไรเลย) มุกตลกมีบ้างไม่น่าเกลียด เด็กแสดงไม่แย่นะ บางคนอาจจะแข็งๆแต่ก็ดูไม่ขัดมาก ตอนแรกถือว่าโอเคแหละ ดีกว่าซังโคคุเยอะ 55555+ คาแร็คเตอร์เด็กๆส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างชัด บางคนบทพูดยังน้อยอยู่แต่ตอนหลังๆก็น่าลุ้นว่าจะมีบทบาทอะไรมั้ย 

      แต่ก็นะ นี่เพิ่งตอนแรก ก็ต้องรอดูไปยาวๆก่อน ไม่รู้ว่าบทมาโอะจะหมดแค่นี้รึเปล่า หรือว่าจะมีต่อ เพราะรู้สึกมันตัดไปเร็วมาก ละครมีตั้งหลายตอน จะให้ตัดตอนละคนเลยก็ดูจะมากไปด้วย เพราะงั้นก็รอดูกันไปก่อนว่าบทของเรื่องนี้จะเอนไปทางไหนดีกว่า

      เอาเป็นว่าสนุกครับ ดูได้ไม่แย่ อย่างน้อยถ้าใครดูซังโคคุได้เรื่องนี้ก็สนุกเลยแหละ 555555+