[แปลBlog] 2017.07.25 หากในจำนวนนั้นขาดหายไป ก็ไม่เกิดเป็นความนิรันดร์ (535) ไซโต้ ฟุยุกะ
อาจจะเผลอเขียนบล็อกยาวเฟื้อย
เกี่ยวกับ "สาธารณรัฐเคยากิ 2017"
ที่จัดขึ้นในวันที่ 22-23 กรกฏาคมที่ผ่านมาอะนะคะ
ถ้าช่วยอ่านกันด้วยจะขอบคุณมากๆเลยค่ะ ฮา
ก่อนอื่นก็
แฟนๆทุกท่านที่มาดูไลฟ์ในครั้งนี้
ผู้เกี่ยวข้องทุกท่าน
ขอบพระคุณมากจริงๆค่ะ
ก็น่าจะเป็นที่ที่ค่อนข้างมายาก
กว่าที่จัดไลฟ์ทั่วๆไปซักหน่อยนะคะ
แต่ก็ยังมากันมากซะขนาดนี้
ดีใจมากจริงๆค่ะ
ตอนนี้บอกตรงๆว่าความรู้สึกว่าประสบความสำเร็จ
กับความรักที่มีต่อทุกคนมันเอ่อล้นปนกันไปหมดเลยค่ะ
คืนเมื่อวานยังประทับใจไม่หายจนนอนไม่หลับเลยจริงจัง
ตื่นอยู่จนเช้าเลยแหละ
เปิดคลิปวนไปตั้งหลายรอบ...
ไลฟ์ที่หลังจบแล้วกลายเป็นความรู้สึกขนาดนี้
น่าจะเป็นครั้งแรกเลยแหละ
ในบรรดาไลฟ์ที่เล่นมาทั้งหมด
ทุกคนซ้อมจนจะเรียกว่าหนักที่สุดเลยก็ได้
ซ้อมจุดเดียวกันตั้งไม่รู้กี่ครั้ง
ออกความเห็นมาปรึกษากันด้วยนะคะ
จะทำยังไงให้มันดีขึ้นได้
คิดมากเหมือนกันแหละค่ะ
เมื่อตอน Keyakizaka46 Debut 1st Anniversary Live
ที่จัดขึ้นเมื่อเดือนเมษาปีนี้
ฉันรู้สึกเจ็บใจกับมันมากเลยล่ะ
เวลาซ้อมมีไม่พอ
จนทุกคนต้องออกไปเล่นจริง
ทั้งที่การรวมท่าที่ทำอยู่ตลอดยังไม่เข้าที่พอเลยด้วยซ้ำ
ไม่สามารถแสดงให้แฟนๆที่มาดู
เห็นความเต็มที่ 100% ของพวกเราได้
เพราะฉะนั้นในไลฟ์ครั้งนี้
ก็ไม่อยากย้อนกลับไปพลาดที่เดิมแล้ว
ถึงจะยุ่งกันแค่ไหน
ถึงจะไม่มีเวลาขนาดไหน
ก็ยังอยากได้เวลาที่จะยกระดับคุณภาพการทำการแสดงกับทุกคนเลย
แต่ความรู้สึกนั้นไม่ได้มีแค่เมมเบอร์หรอกค่ะ
แต่อย่างผู้อำนวยการสร้างที่สร้างไลฟ์มาด้วยกัน
หรือกับสต๊าฟทุกๆคนก็เหมือนกัน
และนั่นแหละที่ทำให้ดีใจมากเลย
รู้สึกว่าดูเป็นทีมทีมนึงเลยนะ ขึ้นมาล่ะ
พวกสต๊าฟก็มีความรู้สึกเจ็บใจเหมือนกัน
เพราะฉะนั้นในครั้งต่อไปก็จะชนะให้รู้แล้วรู้รอด แบบนั้น
อุ่นใจมากจริงๆค่ะ
ในไลฟ์ครั้งนี้
มีคันจิเคยากิ 2 คน ที่หยุดไปค่ะ
เป็นการแสดงที่มี 19 คน
ไม่มีการมาอุดช่องว่าง และทำการแสดงต่อไปทั้งที่ยังว่างนั่นแหละ
ก็เสียใจนะ
อย่างตอนมาตั้งแถวเรียงหนึ่งแล้วเวฟ ช่วงไซมาจอ
หรืออย่างตอนเวฟ 3 ชุด ช่วงเปิดของ Otona wa Shinjite Kurenai
ไม่อยู่แค่ 2 คน แต่มันก็จบเร็วขึ้นนะ
จนต้องซ้อมการคุมความเร็วของการเวฟเลยล่ะ
ในไลฟ์ครั้งนี้มีความรู้สึกว่ามันสำเร็จอยู่เยอะสุดๆ
ด้านการแสดงก็ดีมาก
จนพูดได้เลยว่าเป็นที่ 1 ตั้งแต่เล่นกันมาเลย
แฟนๆทุกคนก็คึกคักกันมาก
จนเป็นหนึ่งเดียวกันได้เลย
แต่
อาจจะพูดไม่ได้เต็มปากหรอกนะคะ
ว่าเป็น "ไลฟ์ที่ดีที่สุด"
ถ้าไม่ได้แสดงไลฟ์แบบครบ 32 คน
ก็ไม่มีความหมายหรอก
เพราะฉะนั้น ถ้าในหมู่คนที่มาสาธารณรัฐเคยากิ
จะมีคนที่พูดว่า
เป็นไลฟ์ที่ดีที่สุดเลยนะ! อยู่
ก็อยากจะบอกให้รู้นะคะ
ว่าตอนที่พวกเราอยู่กันครบทุกคน
จะแสดงไลฟ์ที่ดียิ่งกว่าตอนนั้นให้ดูได้นะ
แล้วจะเข้าเรื่องส่วนตัวซักหน่อยนะคะ
ฉันน่ะ ในสาธารณรัฐเคยากิวันแรก
ฉันทำพลาดครั้งใหญ่ไปค่ะ
ในการแสดงช่วงจบ
มันมีจุดที่ชมรมเต้นในงานเปิดตัว 5 คน
(อิชิโมริ , ไซโต้ , สุซุโมโต้ , ฮิราเตะ , ฮาบุ)
จะกลับมารวมตัวกันอีกครั้งแล้วทำการแสดงอยู่ค่ะ
เป็นการแสดงธงเนี่ยแหละ
แต่ด้วยความกังวลแบบสุดขีด
ระหว่างแสดง หัวก็ขาวโพลนขึ้นมาเฉยเลย
ทุกคนเตือนสติกันไปแล้ว
ว่ายังไงก็จะทำให้มันพร้อมกันให้ได้นะ
แต่ละคนก็ซ้อมกันมาเยอะเลย
เพราะแบบนั้น
ไม่ว่ายังไงก็จะผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาดเลยค่ะ
จุดที่สำคัญสุดๆ อย่าง
"ช่วงจบ"
ตั้งแต่ตอนที่ได้ยินครั้งแรก ก็รู้สึกอยู่ตลอด
ว่ามันหนักหนาเกินไปสำหรับฉัน
และคงเพราะความกดดันนั้นแหละ
ในรอบจริงเลย...
หลังจบไลฟ์วันแรกไป มีแต่ความผิดหวังและความรู้สึกผิด
คิดวนไปตั้งหลายครั้ง
ว่าสุดท้ายแล้วฉันเนี่ย
ก็ไม่ใช่คนที่จะไปออกในส่วนที่สำคัญขนาดนั้นได้
ปกติไม่ค่อยร้องไห้แท้ๆ
แต่วันนั้นปล่อยโฮเลยค่ะ
ทุกคนก็คงตกใจกันแหละมั้ง... ฮา
ขอโทษที่ทำให้อึดอัดกันนะ
แต่ในเวลาแบบนั้น
คนที่จะมาคอยอยู่ข้างๆ ยังไงก็ต้องเป็นเมมเบอร์แหละนะ
ทำไมทุกคนถึงใจดีกันขนาดนี้นะ
ทำไมเด็กที่อ่อนโยนขนาดนี้
ถึงมารวมตัวกันได้ตั้งเยอะนะ
รู้สึกแบบนั้นอีกครั้งเลยล่ะค่ะ
กับทุกคน มีแต่ความรู้สึกขอบคุณจริงๆ
คำว่ารักจะระเบิดออกมาอยู่แล้วเนี่ย...
ความรู้สึกผิดต่ออาจารย์ทาคาฮิโระ
ที่เป็นคนคิดท่าเต้นของการแสดงธงก็มีเยอะมาก
จนไม่มีหน้าไปสู้เขาเลย
แต่เขาก็เข้ามาปลอบล่ะค่ะ...
"ไว้พรุ่งนี้ค่อยทำการแสดงที่ดีกว่านี้ซะก็สิ้นเรื่อง"
"เช้าพรุ่งนี้มาซ้อมกันมั้ยล่ะ!"
พูดแบบนั้นค่ะ
พอวันจริง ในช่วงแป๊บๆที่เวทีว่าง
เขาก็ช่วยมาซ้อมด้วยกันล่ะค่ะ
จนรู้สึกอีกครั้งว่า
เพื่อให้ได้เห็นรอยยิ้มของอาจารย์ทาคาฮิโระ
วันนี้เนี่ยแหละจะต้องแสดงการแสดงดีๆให้ได้
จากนั้นที่มาเป็นกำลังใจให้ฉันในช่วงสุดท้าย
ก็คือคำพูดของฮิราเตะค่ะ
ในช่วงก่อนที่ไลฟ์จะเริ่ม
เธอเข้ามาคุยกับฉัน
ที่เครียดหนักมากจากความผิดพลาดในวันก่อนค่ะ
"ไม่ต้องแบกรับไว้จนเกินไปก็ได้นะ"
จากคำพูดนั้น
เหมือนกับรอดแล้วทุกสิ่งอย่างเลย
ตัวเบาหวิวขึ้นเฉยๆ
จนสนุกกับรอบจริงได้เลยล่ะค่ะ
คำพูดแต่ละคำของพวกเมมเบอร์
มันฝังเข้ามาในใจแบบนี้แหละ...
เพราะเป็นพวกพ้องที่ร่วมฟันฝ่ากันมาเนี่ยแหละ
มันถึงเป็นอะไรที่กึกก้องแบบนี้...
หลังไลฟ์จบ
ก็เข้าไปบอกรินะว่า
"ขอบคุณนะที่คอยให้กำลังใจตอนร้องไห้"
ทางนั้นก็ตอบมาว่า "มันก็เป็นเรื่องที่ฟูจังทำให้ทุกคนมาตลอดไง"...
บ่อน้ำตาแตกเลย
ไม่ไหวแฮะ...
แล้วก็
หลังเพลงที่เล่นตอนดับเบิ้ลอังกอร์ในวันที่ 2
"Abunakkashii Keikaku" จบ
ตอนสุดท้าย ที่ทุกคนจับมือกันแล้วขอบคุณ
คำที่ได้ยินจากหูฟังตอนนั้น
เป็นคำว่า
"พวกแกโคตรเจ๋ง!"
มาจากผู้จัดล่ะค่ะ
ตอนนั้นทุกคนดีใจกันมาก
จนดูเหมือนจะมีคนบ่อน้ำตาแตกกันตรงนั้นเลยด้วยนะคะ...
แต่จุดที่ทำให้ทุกคนบ่อน้ำตาแตกกันมากที่สุดมันหลังจากนั้นแหละ...
หลังไลฟ์จบ ก็แยกย้ายกันออกมาจากส่วนของเวที
พอรู้ตัวอีกทีทุกคนก็มารวมกันอยู่ที่เดียวแล้ว...
คือที่ที่มีฮิราเตะ
คนที่ในวันนั้นให้เราได้ฟัง "Boku wa Yada!"
ที่เจ๋งที่สุดในประวัติศาสตร์อยู่
ตอนนั้นจู่ๆ
ฮิราเตะก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆ
(หน้าเล็กๆกลมๆเหมือนตัวนาก น่ารักมากเลยอะ)
จากนั้นที่เธอพูดออกมาคือ
"หนูรักทุกคนมากเลยนะ"
จากตรงนั้นก็เหมือนมีอะไรไปสะกิดเข้า
จู่ๆทุกคนก็ร้องไห้ออกมา
อะไรยังไงก็ไม่รู้เหมือนกันแหละค่ะ...
อย่างกะหนังวัยรุ่นเลย…
เอาเป็นว่าวิวที่ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้
มันอยู่ตรงหน้า
โอดะนานะนี่ร้องไห้โฮอย่างกะเป็นคุณแม่เลย
ทุกคนพอเห็นแบบนั้นก็ร้องไห้ไปยิ้มไป
ฉันก็น้ำตาคลอเหมือนกัน
รู้สึกจะร้องกันหมด
ยกเว้นเปจังกับนานาโกะล่ะมั้ง... ฮา
เปจังยิ้มอยู่
เหมือนเป็นพี่สาวแสนใจดีของทุกคน
ส่วนนานาโกะก็หันมองทุกคน
ด้วยสีหน้าค่อนข้างนิ่ง หรือเอ๋อแบบที่เห็นกันบ่อยๆนั่นแหละค่ะ(ฮา)
ขนาดพวกผู้จัดการที่อยู่ด้วยกันมาตลอด
ก็ยังร้องไปพร้อมกันเลย
อะไรกันเนี่ย...โธ่...
ใกล้เคียงกับคำว่าครอบครัวที่สุดแล้วมั้ง... จะอธิบายยังไงดี
ไม่รู้เลยจริงๆ
แต่มีแค่เรื่องนี้แหละค่ะที่พูดได้
ฉันรักเคยากิซากะ46 ที่สุดเลย
ถึงฉันกับเนรุ
จะชอบพล่ามว่ารักทุกคนสุดๆอยู่ตลอด
จนอาจฟังดูไม่มีน้ำหนักเท่าไหร่ก็เถอะ
เฮ้อ สรุปไม่ลงซักที
จะมีคนที่อ่าน
จนถึงตรงนี้มั้ยเนี่ย......
เอาเป็นว่า
อย่างน้อยในตัวฉัน
ก็รู้สึกว่า
มีบางอย่างเปลี่ยนไป ในฐานะวงอยู่นะคะ
และคิดว่าทุกคน
ก็น่าจะเคยรู้สึกถึงบางอย่าง
เหมือนกันแหละ
วันนี้จะพอแค่นี้ก่อนแล้วกัน
ทุกคนที่คอยชี้ทางให้ไลฟ์ของเคยากิประสบความสำเร็จ
ไม่ใช่แค่เมมเบอร์หรือสต๊าฟ แต่ยังรวมไปถึงทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในผลงานด้วย
เป็น "ทีมเคยากิซากะ"!!!
ทั้งสุดยอดทั้งสุดแกร่งเลยจริงๆค่ะ
พอดีว่าเป็นหลังร้องไห้กัน
ทุกคนเลยน้ำตาคลอเบ้ากันหมด
สุดยอดไปเลยนะ
กับอิไมซุมิกับโยเนะ
ก็อยากรีบๆเล่นไลฟ์ด้วยกันแล้วอะ!
อ่านมาจนถึงตรงนี้
ขอบคุณมากจริงๆนะคะ
บ๊ายบายฟู๊ว〜(*´ ³ `)ﾉ
ไซโต้ ฟุยุกะ
เกี่ยวกับ "สาธารณรัฐเคยากิ 2017"
ที่จัดขึ้นในวันที่ 22-23 กรกฏาคมที่ผ่านมาอะนะคะ
ถ้าช่วยอ่านกันด้วยจะขอบคุณมากๆเลยค่ะ ฮา
ก่อนอื่นก็
แฟนๆทุกท่านที่มาดูไลฟ์ในครั้งนี้
ผู้เกี่ยวข้องทุกท่าน
ขอบพระคุณมากจริงๆค่ะ
ก็น่าจะเป็นที่ที่ค่อนข้างมายาก
กว่าที่จัดไลฟ์ทั่วๆไปซักหน่อยนะคะ
แต่ก็ยังมากันมากซะขนาดนี้
ดีใจมากจริงๆค่ะ
ตอนนี้บอกตรงๆว่าความรู้สึกว่าประสบความสำเร็จ
กับความรักที่มีต่อทุกคนมันเอ่อล้นปนกันไปหมดเลยค่ะ
คืนเมื่อวานยังประทับใจไม่หายจนนอนไม่หลับเลยจริงจัง
ตื่นอยู่จนเช้าเลยแหละ
เปิดคลิปวนไปตั้งหลายรอบ...
ไลฟ์ที่หลังจบแล้วกลายเป็นความรู้สึกขนาดนี้
น่าจะเป็นครั้งแรกเลยแหละ
ในบรรดาไลฟ์ที่เล่นมาทั้งหมด
ทุกคนซ้อมจนจะเรียกว่าหนักที่สุดเลยก็ได้
ซ้อมจุดเดียวกันตั้งไม่รู้กี่ครั้ง
ออกความเห็นมาปรึกษากันด้วยนะคะ
จะทำยังไงให้มันดีขึ้นได้
คิดมากเหมือนกันแหละค่ะ
เมื่อตอน Keyakizaka46 Debut 1st Anniversary Live
ที่จัดขึ้นเมื่อเดือนเมษาปีนี้
ฉันรู้สึกเจ็บใจกับมันมากเลยล่ะ
เวลาซ้อมมีไม่พอ
จนทุกคนต้องออกไปเล่นจริง
ทั้งที่การรวมท่าที่ทำอยู่ตลอดยังไม่เข้าที่พอเลยด้วยซ้ำ
ไม่สามารถแสดงให้แฟนๆที่มาดู
เห็นความเต็มที่ 100% ของพวกเราได้
เพราะฉะนั้นในไลฟ์ครั้งนี้
ก็ไม่อยากย้อนกลับไปพลาดที่เดิมแล้ว
ถึงจะยุ่งกันแค่ไหน
ถึงจะไม่มีเวลาขนาดไหน
ก็ยังอยากได้เวลาที่จะยกระดับคุณภาพการทำการแสดงกับทุกคนเลย
แต่ความรู้สึกนั้นไม่ได้มีแค่เมมเบอร์หรอกค่ะ
แต่อย่างผู้อำนวยการสร้างที่สร้างไลฟ์มาด้วยกัน
หรือกับสต๊าฟทุกๆคนก็เหมือนกัน
และนั่นแหละที่ทำให้ดีใจมากเลย
รู้สึกว่าดูเป็นทีมทีมนึงเลยนะ ขึ้นมาล่ะ
พวกสต๊าฟก็มีความรู้สึกเจ็บใจเหมือนกัน
เพราะฉะนั้นในครั้งต่อไปก็จะชนะให้รู้แล้วรู้รอด แบบนั้น
อุ่นใจมากจริงๆค่ะ
ในไลฟ์ครั้งนี้
มีคันจิเคยากิ 2 คน ที่หยุดไปค่ะ
เป็นการแสดงที่มี 19 คน
ไม่มีการมาอุดช่องว่าง และทำการแสดงต่อไปทั้งที่ยังว่างนั่นแหละ
ก็เสียใจนะ
อย่างตอนมาตั้งแถวเรียงหนึ่งแล้วเวฟ ช่วงไซมาจอ
หรืออย่างตอนเวฟ 3 ชุด ช่วงเปิดของ Otona wa Shinjite Kurenai
ไม่อยู่แค่ 2 คน แต่มันก็จบเร็วขึ้นนะ
จนต้องซ้อมการคุมความเร็วของการเวฟเลยล่ะ
ในไลฟ์ครั้งนี้มีความรู้สึกว่ามันสำเร็จอยู่เยอะสุดๆ
ด้านการแสดงก็ดีมาก
จนพูดได้เลยว่าเป็นที่ 1 ตั้งแต่เล่นกันมาเลย
แฟนๆทุกคนก็คึกคักกันมาก
จนเป็นหนึ่งเดียวกันได้เลย
แต่
อาจจะพูดไม่ได้เต็มปากหรอกนะคะ
ว่าเป็น "ไลฟ์ที่ดีที่สุด"
ถ้าไม่ได้แสดงไลฟ์แบบครบ 32 คน
ก็ไม่มีความหมายหรอก
เพราะฉะนั้น ถ้าในหมู่คนที่มาสาธารณรัฐเคยากิ
จะมีคนที่พูดว่า
เป็นไลฟ์ที่ดีที่สุดเลยนะ! อยู่
ก็อยากจะบอกให้รู้นะคะ
ว่าตอนที่พวกเราอยู่กันครบทุกคน
จะแสดงไลฟ์ที่ดียิ่งกว่าตอนนั้นให้ดูได้นะ
แล้วจะเข้าเรื่องส่วนตัวซักหน่อยนะคะ
ฉันน่ะ ในสาธารณรัฐเคยากิวันแรก
ฉันทำพลาดครั้งใหญ่ไปค่ะ
ในการแสดงช่วงจบ
มันมีจุดที่ชมรมเต้นในงานเปิดตัว 5 คน
(อิชิโมริ , ไซโต้ , สุซุโมโต้ , ฮิราเตะ , ฮาบุ)
จะกลับมารวมตัวกันอีกครั้งแล้วทำการแสดงอยู่ค่ะ
เป็นการแสดงธงเนี่ยแหละ
แต่ด้วยความกังวลแบบสุดขีด
ระหว่างแสดง หัวก็ขาวโพลนขึ้นมาเฉยเลย
ทุกคนเตือนสติกันไปแล้ว
ว่ายังไงก็จะทำให้มันพร้อมกันให้ได้นะ
แต่ละคนก็ซ้อมกันมาเยอะเลย
เพราะแบบนั้น
ไม่ว่ายังไงก็จะผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาดเลยค่ะ
จุดที่สำคัญสุดๆ อย่าง
"ช่วงจบ"
ตั้งแต่ตอนที่ได้ยินครั้งแรก ก็รู้สึกอยู่ตลอด
ว่ามันหนักหนาเกินไปสำหรับฉัน
และคงเพราะความกดดันนั้นแหละ
ในรอบจริงเลย...
หลังจบไลฟ์วันแรกไป มีแต่ความผิดหวังและความรู้สึกผิด
คิดวนไปตั้งหลายครั้ง
ว่าสุดท้ายแล้วฉันเนี่ย
ก็ไม่ใช่คนที่จะไปออกในส่วนที่สำคัญขนาดนั้นได้
ปกติไม่ค่อยร้องไห้แท้ๆ
แต่วันนั้นปล่อยโฮเลยค่ะ
ทุกคนก็คงตกใจกันแหละมั้ง... ฮา
ขอโทษที่ทำให้อึดอัดกันนะ
แต่ในเวลาแบบนั้น
คนที่จะมาคอยอยู่ข้างๆ ยังไงก็ต้องเป็นเมมเบอร์แหละนะ
ทำไมทุกคนถึงใจดีกันขนาดนี้นะ
ทำไมเด็กที่อ่อนโยนขนาดนี้
ถึงมารวมตัวกันได้ตั้งเยอะนะ
รู้สึกแบบนั้นอีกครั้งเลยล่ะค่ะ
กับทุกคน มีแต่ความรู้สึกขอบคุณจริงๆ
คำว่ารักจะระเบิดออกมาอยู่แล้วเนี่ย...
ความรู้สึกผิดต่ออาจารย์ทาคาฮิโระ
ที่เป็นคนคิดท่าเต้นของการแสดงธงก็มีเยอะมาก
จนไม่มีหน้าไปสู้เขาเลย
แต่เขาก็เข้ามาปลอบล่ะค่ะ...
"ไว้พรุ่งนี้ค่อยทำการแสดงที่ดีกว่านี้ซะก็สิ้นเรื่อง"
"เช้าพรุ่งนี้มาซ้อมกันมั้ยล่ะ!"
พูดแบบนั้นค่ะ
พอวันจริง ในช่วงแป๊บๆที่เวทีว่าง
เขาก็ช่วยมาซ้อมด้วยกันล่ะค่ะ
จนรู้สึกอีกครั้งว่า
เพื่อให้ได้เห็นรอยยิ้มของอาจารย์ทาคาฮิโระ
วันนี้เนี่ยแหละจะต้องแสดงการแสดงดีๆให้ได้
จากนั้นที่มาเป็นกำลังใจให้ฉันในช่วงสุดท้าย
ก็คือคำพูดของฮิราเตะค่ะ
ในช่วงก่อนที่ไลฟ์จะเริ่ม
เธอเข้ามาคุยกับฉัน
ที่เครียดหนักมากจากความผิดพลาดในวันก่อนค่ะ
"ไม่ต้องแบกรับไว้จนเกินไปก็ได้นะ"
จากคำพูดนั้น
เหมือนกับรอดแล้วทุกสิ่งอย่างเลย
ตัวเบาหวิวขึ้นเฉยๆ
จนสนุกกับรอบจริงได้เลยล่ะค่ะ
คำพูดแต่ละคำของพวกเมมเบอร์
มันฝังเข้ามาในใจแบบนี้แหละ...
เพราะเป็นพวกพ้องที่ร่วมฟันฝ่ากันมาเนี่ยแหละ
มันถึงเป็นอะไรที่กึกก้องแบบนี้...
หลังไลฟ์จบ
ก็เข้าไปบอกรินะว่า
"ขอบคุณนะที่คอยให้กำลังใจตอนร้องไห้"
ทางนั้นก็ตอบมาว่า "มันก็เป็นเรื่องที่ฟูจังทำให้ทุกคนมาตลอดไง"...
บ่อน้ำตาแตกเลย
ไม่ไหวแฮะ...
แล้วก็
หลังเพลงที่เล่นตอนดับเบิ้ลอังกอร์ในวันที่ 2
"Abunakkashii Keikaku" จบ
ตอนสุดท้าย ที่ทุกคนจับมือกันแล้วขอบคุณ
คำที่ได้ยินจากหูฟังตอนนั้น
เป็นคำว่า
"พวกแกโคตรเจ๋ง!"
มาจากผู้จัดล่ะค่ะ
ตอนนั้นทุกคนดีใจกันมาก
จนดูเหมือนจะมีคนบ่อน้ำตาแตกกันตรงนั้นเลยด้วยนะคะ...
แต่จุดที่ทำให้ทุกคนบ่อน้ำตาแตกกันมากที่สุดมันหลังจากนั้นแหละ...
หลังไลฟ์จบ ก็แยกย้ายกันออกมาจากส่วนของเวที
พอรู้ตัวอีกทีทุกคนก็มารวมกันอยู่ที่เดียวแล้ว...
คือที่ที่มีฮิราเตะ
คนที่ในวันนั้นให้เราได้ฟัง "Boku wa Yada!"
ที่เจ๋งที่สุดในประวัติศาสตร์อยู่
ตอนนั้นจู่ๆ
ฮิราเตะก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆ
(หน้าเล็กๆกลมๆเหมือนตัวนาก น่ารักมากเลยอะ)
จากนั้นที่เธอพูดออกมาคือ
"หนูรักทุกคนมากเลยนะ"
จากตรงนั้นก็เหมือนมีอะไรไปสะกิดเข้า
จู่ๆทุกคนก็ร้องไห้ออกมา
อะไรยังไงก็ไม่รู้เหมือนกันแหละค่ะ...
อย่างกะหนังวัยรุ่นเลย…
เอาเป็นว่าวิวที่ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้
มันอยู่ตรงหน้า
โอดะนานะนี่ร้องไห้โฮอย่างกะเป็นคุณแม่เลย
ทุกคนพอเห็นแบบนั้นก็ร้องไห้ไปยิ้มไป
ฉันก็น้ำตาคลอเหมือนกัน
รู้สึกจะร้องกันหมด
ยกเว้นเปจังกับนานาโกะล่ะมั้ง... ฮา
เปจังยิ้มอยู่
เหมือนเป็นพี่สาวแสนใจดีของทุกคน
ส่วนนานาโกะก็หันมองทุกคน
ด้วยสีหน้าค่อนข้างนิ่ง หรือเอ๋อแบบที่เห็นกันบ่อยๆนั่นแหละค่ะ(ฮา)
ขนาดพวกผู้จัดการที่อยู่ด้วยกันมาตลอด
ก็ยังร้องไปพร้อมกันเลย
อะไรกันเนี่ย...โธ่...
ใกล้เคียงกับคำว่าครอบครัวที่สุดแล้วมั้ง... จะอธิบายยังไงดี
ไม่รู้เลยจริงๆ
แต่มีแค่เรื่องนี้แหละค่ะที่พูดได้
ฉันรักเคยากิซากะ46 ที่สุดเลย
ถึงฉันกับเนรุ
จะชอบพล่ามว่ารักทุกคนสุดๆอยู่ตลอด
จนอาจฟังดูไม่มีน้ำหนักเท่าไหร่ก็เถอะ
เฮ้อ สรุปไม่ลงซักที
จะมีคนที่อ่าน
จนถึงตรงนี้มั้ยเนี่ย......
เอาเป็นว่า
อย่างน้อยในตัวฉัน
ก็รู้สึกว่า
มีบางอย่างเปลี่ยนไป ในฐานะวงอยู่นะคะ
และคิดว่าทุกคน
ก็น่าจะเคยรู้สึกถึงบางอย่าง
เหมือนกันแหละ
วันนี้จะพอแค่นี้ก่อนแล้วกัน
ทุกคนที่คอยชี้ทางให้ไลฟ์ของเคยากิประสบความสำเร็จ
ไม่ใช่แค่เมมเบอร์หรือสต๊าฟ แต่ยังรวมไปถึงทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในผลงานด้วย
เป็น "ทีมเคยากิซากะ"!!!
ทั้งสุดยอดทั้งสุดแกร่งเลยจริงๆค่ะ
พอดีว่าเป็นหลังร้องไห้กัน
ทุกคนเลยน้ำตาคลอเบ้ากันหมด
สุดยอดไปเลยนะ
กับอิไมซุมิกับโยเนะ
ก็อยากรีบๆเล่นไลฟ์ด้วยกันแล้วอะ!
อ่านมาจนถึงตรงนี้
ขอบคุณมากจริงๆนะคะ
บ๊ายบายฟู๊ว〜(*´ ³ `)ﾉ
ไซโต้ ฟุยุกะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น