[แปลBLOG] 2017.9.27 อิไมซุมิ ยุย "...มาช้าไปหน่อยนะคะ"

สวัสดีค่ะ


คิดมากมาตลอดจนมันผ่านมาเกือบ 1 เดือนแล้วอะ~



สำหรับคนที่รอ
ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาช้าไปหน่อย




การจะสื่อความรู้สึกนึกคิดของตัวเองออกไปเนี่ยมันยากจริงๆ


อาจจะมีบางคนคิดว่า
นี่พูดอะไรของเธอเนี่ย! อยู่บ้าง
แต่ฉันก็เขียนความรู้สึกของตัวเองออกมาในแบบของตัวเองเนี่ยแหละค่ะ


ถ้าจะกรุณาอ่านแม้ซักนิดก็จะดีใจมากเลยค่ะ




ก่อนอื่น ในทัวร์ทั่วประเทศวันที่ 29 - 30 สิงหาคม
ขอขอบคุณมากจริงๆค่ะ



สำหรับฉันที่พักไปร่วม 4 เดือนครึ่งเต็มๆ ความเสียใจ ความกังวลที่กลัวว่าตัวเลือกที่จะมายืนอยู่บนเวทีในครั้งนี้มันอาจจะเป็นตัวเลือกที่ผิด ...ฉันกลัวมากเลย


แต่ก็มีความตื่นเต้นแฝงอยู่บ้างเหมือนกัน


การที่ต้องมาแบกรับความรู้สึกมากมายขนาดนี้ในคราวเดียว อาจจะเป็นครั้งแรกของฉันเลยก็ได้นะ~


ในช่วงเวลา 4 เดือนครึ่งนี้ ฉันต้องทะเลาะกับความรู้สึกหลากหลาย ถึงกับต้องร้องไห้ด้วยความรู้สึกว่า นี่ก็อีกเรอะ! เลยด้วยซ้ำ


ขนาดกับครอบครัวที่น่าจะอยู่ใกล้ชิดกันที่สุดยังไม่กล้าบอกเลย


เพราะไม่อยากให้ต้องเป็นห่วง เลยคิดว่างั้นก็ทำเหมือนเป็นตัวฉันตามปกตินั่นแหละ


เจ็บปวดมาก
...ทรมานมากเลยค่ะ



ทำไมถึงข้ามผ่านมาได้นะ
เพราะฉันมันโง่ เรื่องแบบนั้นเลยลืมอย่างเร็วเลยแหละค่ะ ฮ่ะๆ




แต่ 1 สิ่งที่พูดได้เลยนะ
ฉันได้สต๊าฟช่วยไว้เยอะเลยค่ะ
ฉันได้เขาช่วยไว้ค่ะ แบบนี้น่าจะถูกกว่าแฮะ


ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ไม่ว่าอะไรก็ไปพูดให้สต๊าฟซังฟังได้หมด
ในจำนวนนั้นก็คงมีเรื่องที่ทำความเข้าใจได้ยากอยู่เยอะเหมือนกันล่ะค่ะ
ตอนนี้ก็ใช่ด้วยแหละมั้ง~


...ที่จริงแล้วฉันอยากจะให้เข้าใจนะ
อยากจะให้เข้าใจฉันนะ!!

แต่ไม่ต้องเข้าใจก็ได้ ขอแค่อยากจะสื่อความรู้สึกของตัวเองออกไป

อยากจะซื่อตรงต่อตัวเอง


คงเพราะรับรู้ถึงความรู้สึกในส่วนลึกของจิตใจได้ ฉันเลยกลับมาได้ล่ะค่ะ


หากมีคนที่คิดว่าฉันจะเลิกไปทั้งแบบนี้อยู่แม้ซักคน
ฉันก็อยากจะทำให้แฟนๆทุกคนสบายใจได้เร็วขึ้นแม้ซักหน่อยก็ยังดีค่ะ


ตอนนี้ฉันอยากกลับไป
ถ้าเป็นตอนนี้ อาจจะก้าวออกไปได้



และจากการที่สต๊าฟซังช่วยดึงเอาความรู้สึกนี้ขึ้นมา ฉันถึงได้ขึ้นไปยืนอยู่บนเวทีได้อีกครั้งค่ะ


แฟนๆทุกคน เมมเบอร์ทุกคนจะรู้สึกยังไงกันบ้างนะ


เพราะทุกๆคน เป็นมนุษย์ที่แตกต่างกันไป
การจะมีคนที่ยอมรับไม่ได้อยู่ด้วยมันก็ไม่แปลก


เพราะเข้าใจเรื่องนั้นดี การจะกลับมาเข้าวงเนี่ยจึงเป็นอะไรที่ต้องอาศัยความกล้าอย่างมากเลยล่ะค่ะ


ทุกคนที่ยังทำการแสดงต่อไปโดยไม่กลบตำแหน่งของฉัน
จะคิดยังไงกับฉันที่ไร้ความรับผิดชอบคนนี้บ้างนะ


ในช่วงเวลาหลายเดือนนี้ ระหว่างเมมเบอร์ด้วยกันก็คงมีหลายเรื่องเกิดขึ้นมากมายจนฉันนับไม่หมด ไม่ว่าอะไรก็ตามไม่ทันเลยจนรู้สึกได้ถึงความห่างเหิน


โดดเดียวซะจริง
จากนี้จะไหวไหมนะ
...ฉันกลัวนะ~


พอกังวลเข้าซักครั้ง ตัวฉันที่เหมือนจะเฟลหนักมากก็เจอแต่ความกังวลที่ไม่เห็นทางออกเต็มไปหมดเลย



แต่แสงสว่างที่มองเห็นได้นิดหน่อยในตอนที่หันมาดูตัวเองใหม่




ก็คือการไม่ทิ้งความฝันที่ทำมาโดยตลอดไปง่ายๆค่ะ


ในครั้งนี้ จากการเข้าร่วมทัวร์
เพลง Natsu no Hana wa Himawari dake Janai


ฉันซ้อมไปตั้งหลายร้อยครั้งเลยนะ
ระหว่างที่ใกล้จะหมดกำลังใจ ก็ซ้อมไปเยอะเลย


ฉันไม่ได้แค่รักการร้องเพลง
แต่ฉันรักการที่ให้ใครซักคนมาฟังเพลงที่ตัวเองร้อง
มันเป็นเพลงแสนสำคัญที่ทำให้ฉันได้รู้สึกถึงเรื่องนี้ค่ะ


กังวลมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... เสียงก็สั่น
จนออกมาเป็นเพลงที่ฟังยากซะงั้น ต้องขอโทษด้วยนะคะ


ถึงจะไม่อาจแสดงพลังออกมาเต็ม 100%
แต่ก็ไม่ได้เสียใจค่ะ


เพราะเป้าหมายในครั้งนี้คือการสนุกไปกับมันไงล่ะ


เพื่อถ่ายทอดเพลงที่จะกังวาลในจิตใจของคนจำนวนมากแม้ซักคนก็ยังดี เพื่อให้ได้รับการยอมรับ จากนี้ก็จะให้ความสำคัญกับมันและขับร้องต่อไปค่ะ


แล้วก็นะ
มีเรื่องที่อยากจะพูดมานานแล้วค่ะ





ฉันน่ะ...










รักแฟนๆทุกคนมากนะคะ



หลังจากพักไป จึงได้รับรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของแฟนๆทุกคนอีกครั้งค่ะ


ที่ผ่านมาเราได้รับการสนับสนุนมากมายขนาดนี้เลยสินะ




รักที่สุดเลยค่ะ
มากสุดๆเลย


กับทุกๆคนที่คอยเชียร์
เพื่อให้รู้สึกว่าดีแล้วที่เชียร์มา ฉันก็อยากจะเต็มที่กับสิ่งที่ตัวเองทำได้ต่อไปค่ะ



จากนี้ก็อยากจะทำต่อไปเรื่อยๆเลย
เพราะเป็นงานที่รักมาก จากนี้ก็จะขอปรึกษากับตัวเองอย่างรอบคอบแล้วทำงานต่อไปนะคะ



ถึงฉันจะซื่อตรงมากไปนิด
แต่จากนี้ถ้าจะยังกรุณาเฝ้าดูฉันต่อไปก็จะดีใจมากค่ะ





ขอโทษที่มาซะยาวเลยนะคะ
คงเบื่อกันแล้วเนอะ(´._.`)




ขอบคุณมากที่กรุณาอ่านมาจนจบนะคะ






ขอขอบคุณเสมอมาเลยค่ะ